Je verwacht het misschien niet, maar in ons eigen koude kikkerlandje spookt het behoorlijk. Tenminste, als je de mythes en legendes gelooft. Een griezelig verhaal die men graag vertelt rondom een knisperend kampvuur gaat over een ingemetselde non op landgoed Singraven…
De lange geschiedenis van het landgoed Singraven
Het landgoed Singraven kent een lange geschiedenis. In 1381 werd het gebruikt als een agrarische hoeve van de bisschop van Utrecht. In de eeuwen daarna veranderde het landgoed meerdere malen van eigenaar. In 1415 legde men de steen van het eerste landhuis. Rond het jaar 1500 functioneerde het landgoed Singraven tien jaar lang als een residentie van Franciscaner nonnen. Toen begon de ellende…
Het gruwelijke lot van de non van Singraven
Rond 1500 overkwam een non op landgoed Singraven iets verschrikkelijks. Ze werd schuldig bevonden aan onkuisheid en interactie met de dorpelingen, iets dat ten strengste verboden was. Na een schijnproces werd de arme vrouw in een muur van het klooster gemetseld. Dagenlang hoorden de andere nonnen haar schreeuwen van angst en pijn. Toen werd het eindelijk stil. Voor even dan…
Paranormale verschijnselen
Het gruwelijke lot van de non past binnen het vroegere gebruik om mensen levend te begraven onder huizen, heiligdommen of gebouwen. In Japan noemt men deze praktijken ‘Hitobashira’. Menselijke offers werden gebracht om de grond heilig in te wijden of om demonische krachten te verbannen. Maar kort na de dood van non ontstonden er paranormale verschijnselen op Singraven…
Non brengt onheil
Na de gruwelijke dood van de non keerde de rust nooit meer terug op Singraven. In de tweede helft van de zeventiende eeuw liet de adellijke familie Sloet een statig en neoclassicistisch huis bouwen. ’s Nachts hoorden bewoners vreemde en jammerende geluiden die hen angst aanjoegen. Ook zagen ze de non regelmatig boven het water van de molen verschijnen…
Diverse eigenaars van het landgoed en hun familieleden stierven jong. Zo schijnt landgoedeigenaar Hendrik Jan Roessingh Udink een van de slachtoffers te zijn van de non. Na de dood van zijn vrouw en hun doodgeboren dochtertje dronk hij erg veel. Na een avondmaaltijd stak Hendrik Jan een sigaar op en wandelde door het huis. Plotseling struikelde hij over een olielamp en vloog in brand. Hoewel het personeel hem onmiddellijk in dekens rolde en hem in Rivier de Dinkel gooide, overleed de arme man twee dagen later aan ernstige brandwonden.
Hoe is het nu met de non van Singraven?
De laatste eigenaar van landgoed Singraven was Willem Frederik Jan Laan. Hij schonk het landgoed in 1956 aan een stichting Edwina van Heek, hoewel hij er tot zijn dood in 1966 bleef wonen. Tegenwoordig is Singraven een museum waar je kunst- en antiekverzamelingen kan bewonderen. Het verhaal gaat dat er in het tweede trappenhuis van het gebouw een loze ruimte zit. Een van de vorige eigenaren schijnt daar begin twintigste eeuw iets te hebben gevonden. Hij heeft dit verhaal echter nooit bevestigd. En de non? Zij wordt nog regelmatig gezien achter het raam van een van de gebouwen op landgoed Singraven. Haar verschijning heeft deze plek zelfs een bijnaam opgeleverd: Het Zwarte Huis…
Bronnen
- NederlandseVolksverhalenBank. 18 oktober 2015. ‘Het spook van Singraven’.
- Twente Tales. ‘De Non van Singraven: Sommigen horen haar nog steeds in dit kasteel’.
- Denekamp. De non van Singraven’, in: Verhalen van stad en streek: Sagen en legenden in Nederland. W. de Blécourt, R.A. Koman [et al.]. Bert Bakker 2010, pp. 162-164.
Afbeeldingen
- Wikimedia Commons – Bert Kaufmann.
