Op 3 maart 1876 werkte een boerin genaamd Mary Crouch rustig in haar tuintje in Olympia Springs (Kentucky). Ze genoot van de felle zon en de strakblauwe lucht. Een lichte wind uit het westen deed daar niets aan af. Niets verraadde dat er op deze dag in Kentucky iets bijzonders zou gebeuren. Maar rond een uur of elf vier er plotseling een bui. En het was echter geen regen dat met bakken uit de lucht viel. In plaats daarvan lag de tuin van de boerin binnen de kortste keren bezaaid met vlees…

Vleesbui van enkele minuten

Mevrouw Crouch kon haar ogen niet geloven: viel er nu echt vlees uit de lucht? Snel riep ze haar man Allen. Was dit een wonder of iets verschrikkelijks? Zonder enige waarschuwing van welke aard dan ook begon de bui” vertelde ze later aan de krant. Het was een bui van “vers, rauw vlees en klontjes zo licht als een sneeuwvlok”. De vleesbui duurde enkele minuten en hield toen plotseling weer op. De lucht werd weer even zonnig als daarvoor, maar de tuin van meneer en mevrouw Crouch was natuurlijk een puinhoop…

Het was genoeg om een complete paardenwagen mee te vullen.

– Mevrouw Crouch over de hoeveelheid vlees die in haar tuintje (en de rest van Olympia Springs) viel

Even een stukje proeven

De inwoners van Olympia Springs probeerden het bizarre incident te verklaren. Niemand had een idee wat voor soort vlees er precies naar beneden was gevallen. Schapenvlees of toch berenvlees? Een aantal mannen waren dapper genoeg om van het vlees te proeven. Een van de proevers beweerde dat het hertenvlees was, terwijl de anderen het toch echt meer naar schaap vonden smaken. Uiteindelijk besloot de lokale slager ook een hapje te nemen. Zijn conclusie? “Het smaakte noch naar vlees, noch naar vis, nog naar gevogelte”…

Zorgden gieren voor het bizarre incident?

Een aantal stukken vlees werden naar wetenschappers in het hele land gestuurd voor onderzoek. Maar voordat de onderzoekers een conclusie konden trekken, was de interesse in het incident al verdwenen. Het duurde jaren voordat andere wetenschappers zich verdiepten in deze gebeurtenis, die bekend is komen te staan als de ‘Kentucky Meat Shower’. Joe Walston werkt als vice-president voor veldprogramma’s bij de Wildlife Conservation Society. Volgens hem was het vlees braaksel van gieren. Hij legt uit:

Vlees is zwaar. Als je snel wilt opstijgen met een enorme hoeveelheid gewicht, is braken het eerste wat je gaat doen.

Braaksel

Gieren geven meestal niet over omdat ze zich ziek voelen. Hun maag is zeer zuur om zwaar en grof voedsel te kunnen verteren. Omdat deze vogels niet weten wanneer ze hun volgende maaltijd krijgen, schrokken ze hun eten naar binnen. Het is daarom noodzakelijk om na de maaltijd even te zitten om het voedsel te verteren. Maar wanneer de vogels ergens van schrikken vliegen ze alsnog weg. Vervolgens geven de gieren over om hun lading te verlichten. Soms gebeurt dit ook bij het opstijgen en in de lucht.

Kurt Gohde

Kurt Gohde werkt als kunstprofessor aan Transylvania University in Lexington, Kentucky. Hij vindt de theorie van Walston erg plausibel klinken. Het gedrag van gieren is immers te bestuderen. Bovendien paste de toestand van het vlees binnen het dieet van de vogels. Gohde zei daarover het volgende:

Het is niet alsof het vlees door een vleessnijder is bewerkt. Het zijn verschillende maten en gescheurde stukken. Dat is wel logisch. En het is ook logisch omdat de wetenschappers die het later onder een microscoop bekeken niet durfden te gokken van welk dier het afkomstig was. Maar ze merkten wel dat er kraakbeen en longweefsel was.

Of was het een regenbui van Nostoc?

Wetenschapper Leopold Brandeis schreef in The Sanitarian een artikel over de Kentucky Meat Shower. Volgens hem was het een ‘regenbui van Nostoc’. Dit zijn cyanobacteriën die veranderen in geleiachtige massa als ze contact komen met regen. Volgens de wetenschapper was dat wat uit de lucht viel in eerste instantie een normale regenbui. Door de bacteriën kreeg de massa echter de kleur van vlees.

Kilometers ver verspreid

De geleiachtige substantie wordt door de wind over grote afstanden verspreid. In een paar uur leggen ze met gemak kilometers ver af. Door de snelheid geloven de meeste mensen dat Nostoc uit de lucht valt.

De bizarre ‘theorie’ van Alden

De schrijver en komiek William Livingston Alden (1837-1908) gooide het een eeuw geleden over een hele andere boeg. Laten we zijn theorie maar met een flinke korrel zout nemen:

Volgens de huidige theorie van astronomen draait een enorme gordel van meteoorstenen voortdurend om de zon. Als de aarde in contact komt met deze gordel wordt ze stevig bekogeld. Op dezelfde manier kunnen we veronderstellen dat er om de zon een gordel van hertenvlees, schapenvlees en ander vlees draait, verdeeld in kleine fragmenten, die op de aarde worden neergeslagen wanneer deze laatste hun pad kruist.

Technologie om vleesdouches te voorspellen

Alden sloot zijn artikel af met een interessante suggestie. Wetenschappers moesten in de toekomst ‘technologie creëren die toekomstige vleesdouches kan voorspellen en dan het liefst ook het soort vlees. Den bijvoorbeeld aan ‘lichte biefstukdouches in de ochtend en een zware bui van schapenvlees in de middag’.

Eet smakelijk: bekijk een stukje van de Kentucky Meat Shower

Wil je graag een stukje legendarisch vlees van de ‘Kentucky Meat Shower’ bewonderen? In het Monroe Moosnick Medical and Science Museum van de Transylvania University ligt een stukje. Professor Kurt Gohde is in elk geval dolenthousiast. Hij creëerde in 2007 een heus smaaklaboratorium en analyseerde de verschillende smaakverbindingen in het geconserveerde vlees. Vervolgens bootste hij de smaak van het vlees na in een geleiboon. Gohde probeerde het natuurlijk ook zelf, maar geeft toch liever de voorkeur aan een vers stuk vlees:

De smaak is eerlijk gezegd verschrikkelijk. Het eerste stukje dat ik at smaakte naar chemicaliën en suiker.


Bronnen


Meer lezen?